Rozdział 6

Rozdział 6

Ewa:

Obudziłam się przytulona do czyjegoś torsu, bardzo twardego i umięśnionego torsu. Przymknęłam oczy i lubością oddałam się przyjemności, jaką sprawiały mi składane na ramieniu pocałunki.

-Wiem, że nie śpisz – a było tak miło…

Niemal zapomniałam, z kim jestem i że to nie powinno się wydarzyć. Seks psuje przyjaźń. Matthew zepchnął mnie ze swojego torsu i po chwili zawisł nade mną, a ja mogłam podziwiać pracę jego mięśni. Pochylił się w moją stronę patrząc sugestywnie na moje usta. Liczył na coś więcej? To nie możliwe, to był jednorazowy wyskok. Nic więcej. Odepchnęłam go od siebie i zaczęłam się rozglądać za swoimi ubraniami. Jednak poza bielizną, którą miałam na sobie znalazłam tylko spodnie. Będę musiała zadowolić się koszulką, w której spałam. Spojrzałam na leżącego w ciemnej pościeli Amerykanina. Na jego twarzy malowało się szczere zdumienie. Szepnęłam krótkie „potem” i zniknęłam w znajdującej się obok łazience. Musiałam ochłonąć. Nie mogłam skupić myśli. Wiedziałam, że to, co się wydarzyło nie powinno mieć miejsca i powinnam żałować, bo zapewne stracę przyjaciela, ale… nie potrafiłam. Zmieniłam strumień na lodowaty, musiałam się otrzeźwić. Ubrałam się we wcześniejsze ubrania i biorąc głęboki oddech spojrzałam w lustro. Widziałam w nim ładną, choć zmęczoną młodą kobietę, ubraną w o wiele za dużą męską koszulkę i jeansy z wilgotnymi włosami i dziwnym wyrazem twarzy. To ja? Ta zagubiona dziewczyna? Podniosłam kołnierzyk koszulki do nosa i wciągnęłam jego zapach. Stałam tak, a na moją twarz wpłynął głupkowaty uśmiech. Potrząsnęłam głową, aby pozbyć się napływającego otępienia. Wzięłam wdech i dołączyłam do siedzącego w sypialni mężczyzny, wciągnął na siebie szare dresy i koszulkę, jednak nie zdało się to na wiele. Nadal był cholernie pociągający.

-Matt, nie przerywaj mi proszę – zaznaczyłam na wstępie wiedząc, że jeśli mi przerwie ulegnę – To była jednorazowa przygoda. Nic więcej. Jesteśmy przyjaciółmi i to był błąd. Wiem, że liczysz na związek z tym całym pakietem z uczuciami i tym podobnymi, a ja Ci tego nie potrafię zaoferować. Nic do ciebie nie czuje poza przyjaźnią.

Popatrzył na mnie w… otępieniu? Zdziwieniu? Bólu? Nie potrafiłam tego zdefiniować. Było coś w jego oczach, czego nie mogłam nazwać… może nie chciałam nazwać…

-Ale wczoraj..

-Wczoraj to był alkohol i potrzeba bliskości. Nic poza tym – ucięłam. Bo co poza tym?

Podeszłam do niego bliżej i usiadłam łapiąc jego rękę.

-Jesteś świetnym facetem i wierzę, że znajdziesz odpowiednią kobietę – pocałowałam go w policzek i skierowałam się do wyjścia. W przedpokoju znalazłam swoją kurtkę i buty, które czym prędzej założyłam. Poczułam jak jego usta miażdżą moje w gwałtownym, pełnym pasji pocałunku, który chętnie oddałam, jednak po chwili wrócił rozsądek i go odepchnęłam.

-Nie chce innej, chce ciebie – zamarłam z dłonią na klamce.

Zagłuszyłam dudniące w piersi serce mówiąc zimnym tonem.

-Ale ja nie chce ciebie, Anderson – zamknęłam za sobą drzwi i uciekłam.

Biegłam tymi cholernymi rosyjskimi ulicami i choć znałam dobrze drogę to czułam się zagubiona. Nie w tym mieście, tylko w uczuciach…

Matt:

-Nie całowałabyś tak, nic nie czując – niemal warknąłem w kierunku zamkniętych drzwi.

Miałem ochotę w coś uderzyć, krzyknąć, rozbić, a z drugiej strony chciałem jej. Żeby to okazał się tylko snem, żeby to się nie wydarzyło. Straciłem ją, zanim zdobyłem. Wielokrotnie powtarzała, że nie chce związku i chyba nawet do tej pory nie spoglądała na mnie jak na mężczyznę, który może ją zainteresować, tylko jak na przyjaciela. Czy przyjaciel myślałby o niej tak jak ja? Czy myślałby jak ją zdobyć? Czy rozkoszował się każdą chwilą w jej towarzystwie? Nie. W taki sposób myśli zakochany facet. Jednak czy jestem kimś innym?

Iza:

Obudziłam się z bolącą głową, w nieznanym miejscu w dodatku przytulona do męskiego ciała. Wyplątuje się z objęć mężczyzny i podnoszę się na tyle by widzieć jego twarz. Zamieram, a wspomnienia wczorajszego wieczoru przemykają mi przed oczami, jednak kończą się w momencie wyjścia z klubu. Co jeśli…? Nie wybaczę sobie zdrady… Nikołaj nigdy mi tego nie wybaczy… Z moich oczu zaczynają kapać słone krople i to budzi mężczyznę. Odsuwam się od niego przyciskając do piersi prześcieradło. Zaszklonymi oczami obserwuje jak ten się przeciąga i ziewa.

-Witam – mówi pogodnie, jednak jego mina rzednie, gdy zauważa, w jakim jestem stanie.

-Żenia, czy my…? – Dalsza część nie zostaje wypowiedziana, jednak oboje wiemy, o co pytam.

-Nie potrafiłem Cię wykorzystać – spuścił głowę – Byłaś chętna i niewiele zabrakło, ale jeśli coś ma się dziać to na trzeźwo…

-Dziękuję… - powiedziałam zmieszana, nie wiedziałam jak interpretować tą drugą część.

-Jeśli chcesz możesz wziąć prysznic, a ja przygotuje śniadanie – nie byłam w stanie nic z siebie wydusić, więc tylko kiwnęłam głową.

Mężczyzna wciągnął leżące na krześle dresy i zostawił mnie samą. Zamiast iść do łazienki leżałam myśląc jak mogłam się tak zachować. Czy nie mogłam zachować umiaru albo w ogóle nie pić? Czuje się brudna. Zdradziłam chłopaka, wiedziałam, że kiedy się dowie to nie będzie chciał mnie znać. Zrobiłam dokładnie to, co jego była… Zachowałam się jak szmata, a co było najgorsze? Na samo wspomnienie pocałunku pragnęłam więcej i więcej. Gdzie moje zasady? „Poszły się kochać razem z sumieniem i rozumem wczoraj wieczorem i nadal nie wróciły” pomyślałam ironicznie.

-Iza, chodź zjeść, potem się umyjesz – usłyszałam krzyk z kuchni.

Wciągnęłam leżącą nieopodal koszulkę ku mojemu zdziwieniu była to koszulka klubowa. Skąd ona wzięła się koło łóżka tego nie wiem. Niepewnym krokiem poszłam do kuchni.

-Siadaj, zrobiłem jajecznice i tosty – postawił przede mną talerz i zajął miejsce naprzeciwko.

Zjedliśmy w ciszy, która jak nigdy ciążyła. Po posiłku patrzyliśmy na siebie nie wiedząc, co powiedzieć.

-Nie mów mu – zaskoczył mnie swoimi słowami.

-Muszę. Kocham go – w moim głosie nie zagościła jednak znajoma pewność, która była w nim zawsze, gdy mówiłam o ukochanym – Stracę go, ale muszę być uczciwa.

-Przepraszam. To moja wina.

-Za co niby? To ja się na ciebie rzuciłam! – Parsknęłam gorzko.

-Miałem Cię pilnować – warknął – a niemal zaciągnąłem Cię do łóżka!

-To ja nie ty!

-Myślisz, że tego nie wiem?! – Wymruczał niemal w moje usta.

Kiedy podszedł tak blisko? Kiedy znalazłam się w jego ramionach? Co się ze mną dzieję?!

-Tak cholernie Cię pragnę – nie potrafiłam się odsunąć – Tak bardzo chcę cię pocałować.

Zaskakując samą siebie przyciągnęłam jego twarz do swojej i pocałowałam namiętnie. Tak jak nikogo innego, bo przy nim znajdowałam się w swoim świecie.

-------------------

Witam :)

Dzisiaj trochę inaczej, bardziej uczuciowo... mamy nadzieję że się podoba. 

Dziękujemy za wyświetlenia i komentarze to bardzo motywuje!

Pozdrawiamy Iza&Ewa :D